اولِ تیرماهِ هر سال، مصادف با تولد وبلاگ وزینِ (!) خلوت منه!

امسال قصد داشتم بعد از مدتها یک جشن تولد درست و حسابی برای وبم بگیرم اما درست از اول تیرماه به مسافرت رفتم و بعد از چند هفته هم که برگشتم تلفن خونه قطع بود و بعد هم که ADSL   محترم مشکل پیدا کرده و قطع بود و نهایتا ناچار به خرید کارت شدیم و ... خلاصه! نتیجه این شد که با بیست و چند روز تاخیر، جشن تولد بگیرم.
زمانی، بعد از خدا و پدر و مادر، وبلاگم رو عاشق بودم! الان اگرچه ارزش وبلاگ نویسی در نظرم قدری کاهش پیدا کرده، اما وبلاگم برام شبیه فرزندیه که خودم خلقش کردم، بهش پر و بال دادم و بزرگش کردم. بعد تبدیلش کردم به کسی که همواره شریک شادی ها و غم هام بود و به طور حقیقی «خودِ» واقعی ام رو در اون منعکس کردم. «خود»ی که شاید خیلی ها هرگز ندیده باشن و تصور هم نکنن.
وقتی که تازه با همسرم نامزد شده بودم، آدرس وبلاگم رو بهش دادم و گفتم اگر میخوای منو بشناسی وبلاگم رو بخون. شاید هیچ کس و هیچ جای دیگه به اندازه ی این وب، آئینه ی تمام نمای من نباشه. حتی بهش گفتم این منی که جلوی خودت می بینی شاید دقیقا همون جوری نباشه که می خوام. اما اون منی که توی وبلاگ هست دقیقا همون چیزیه که من می خوام.
وبلاگ نویسی رو به خاطر همین چیزهاش دوست دارم و به خاطر تمام تجربه های تلخ و شیرینی که در این راه کسب کردم.

خلوت من!
تولد 4 سالگی ات مبارک!...

........................................................
پایین نوشت1: ناسلامتی جشن تولده ها! گمونم همه جا رسم باشه با کادو به جشن تولد میرن. شمایی که تشریف آوردی! کادو لطفا!!
پایین نوشت2: این مسافرتِ اخیر خیلی مفصل و مفید شد. اهواز و آبادان و امیدیه و مارون (در نزدیکی امیدیه) و شیراز و یزد و طبس و ...! از همه شیرین ترش هم البته برای من شیراز بود که از عشق و علاقه م نسبت به این شهر زیبا قبلا نوشته بودم. اما در کل مسافرت انرژی بخشی بود.
پایین نوشت3: پیشاپیش فرا رسیدن نیمه ی شعبان مبارک باد.

چه کسی می داند؟

                      شاید آن شادترین لحظه ی ما در راه است...

 

 

نوشته شده در جمعه 90/4/24ساعت 5:34 عصر توسط رضوان تو بنویس ( ) | |